Geen snee in mijn neus maar een deuk in mijn hoofd.

Ok, ik drink. Overdag verlies ik veel vocht. Je wil het niet weten! Vier biddonnen, das vier liter, .s Middags een colaatje en als ik klaar ben met fietsen minimaal een halve liter bier. Per dag toch zeker vijf liter vocht, en voor het slapen, als het er is, een glaasje wijn, niet eens meegerekend. Dronken ben ik deze reis niet geweest.

Hoogtepunt, feestje, waren die twee keer een flesje van tweehonderd milliliter blended whisky. Netjes toch?

De deuk in mijn schedeldak was van het onderkomen vannacht. Spanjaarden zijn klein uitgevallen en ik beukte tot drie keur toe, als je zoveel drinkt moet je er .s nacht wel een uit, tegen de trekbalk. Niet op Nederlandse hoogte. Ziet er niet uit, maar met de fietshelm op zie je er niets van. Ik kon kiezen tussen zes euro voor een stapelbed en zeven voor een gewoon bed. Dat gewone bed stond boven onder de balken. Voor één euro een deuk in mijn dak.

Vreemde dag vandaag.

Ik heb ruim negentig kilometer gefietst zonder me bewust te zijn van het landschap. Vroeg op de dag kwam ik fietsende Rotterdammer Han tegen. Achtenvijftig jaar, gepensioneerd beroepsmilitair en opzoek naar de zin van de derde helft. Al fietsend verbazend diepzinnige gesprekken gevoerd.

Zo intensief dat mijn Bewaarengel ingreep toen ik al kletsend zonder verder op te letten de grote weg overstak en de mevrouw in de blauwe fiat me op een haar na kon ontwijken. Dank daarvoor!

Vandaag was het voornamelijk plat. Stond vandaag voor de keuze of ik door of om Leon zou fietsen. Er omheen dus. Schijnt een enorme grote stad te zijn, velen raden het me af. Toch een beetje spijt, maar daardoor nu samen met Han in de plaatselijke Villar de Mazariffe voor zes euro. Zo eten.

Ik kom nog even terug op het zinvol gebruik van kerken hier op het Spaanse platteland. Veel kerktorens zijn bezet door ooievaars om zo kracht bij te zetten aan de bijbelse leuze. ' Gaat heen en vermenigvuldig U'

Zittend op een blankje, kijkend naar de bezigheden van deze geweldige vogels kwam de pastoor, net klaar was van zijn dienst, ons een pelgrimszegen aanbieden. Hij had ze in alle talen. Ik wil jullie deze niet onthouden:

Stof, slijk, zon en regen

Het is de Camino van Santiago,

Duizenden bedevaarder,

In meer dan één miljoen jaren.

Pelgrim, wie roept U?

Welke verborgen kracht trekt je aan?

Niet de sterrenhemel,

Niet de grote kathedralen,

Niet het vierde Navarra

Niet de wijn van de Rioga

Niet de schelpdieren van Galicië

Pelgrim, wie roept U?

Welke verborgen kracht trekt je aan?

Niet de mensen van de Camino,

Niet de landelijke gewoontes,

Niet de historiek of de cultuur,

Niet de kip van Calzada,

Niet het paleis van Caudi,

Niet het kasteel van Poferada.

Ik heb het allemaal onderweg gezien,

en het was een genot om dit alles te zien,

maar de stem die me roept,

voelde ik veel dieper....

De kracht die me voort drijft,

de kracht die me aantrekt,

ken ik niet en kan ik niet verklaren.

Alleen van Hij van Hierboven weet het!

Mooi hé.