Wie zegt dat? Ik ben er één en niet zo jong meer.

Gisteren dacht ik nog mooi weer af te dwingen, door in de blog een bezwering uit te spreken. Ijdelheid! De weergoden laten zich niet dwingen.

Goed uitgerust begon ik vanmorgen in Villafranca aan de klim van dertig kilometer over de Alto. Eerst leek het weer nog goed, bewolkt maar ach. Later regende het pijpenstelen (met of zonder 'n'?). Steeds maar bult op, al maar proberen de trance vast te houden. Van vijfhonderd naar ruim dertienhonderd meter in twee en een half uur.

De eerste col is bij O Cebreiro, ouder dan de Camino zelf, een plek van Kelten. Het eerste dorp richting Calicie. Ze zeggen dat de Camino hier haar anker heeft.

Het was zondag en in het eeuwen, echt eeuwen oude kerkje, zevende eeuws, in Keltische stijl, was een mis gaande. Lekker warm tussen al die gelovigen. Bedoeld?

Weer twee collen over van de Alto, de hoogvlakte, en steeds maar verder tegen wind en regen in. Vervolgens vijftien kilometer naar beneden.

Ze zeggen dat als het mooi weer is, het heerlijk is om te doen.

Maar ik was nat en koud en de wind trok aan mijn stuur. Winterhandschoenen en regenbroek aan, het mocht allemaal niet baten.

En toch, wetende dat aan de Camino overal alberques zijn, waar je voor een prikkie kunt slapen, waar je je wasje kunt doen, waar het goed toeven is, ging ik fluitend en zingend de uitdaging aan.

Onaantastbaar, vertrouwend op de goede afloop. In cadans er op en er over en in vliegende vaart naar beneden. Ik ben een held!

Een helden ontvangst viel mij ten deel. Frio? Entrare! De hostelliero deed mijn wasje terwijl ik me douchte. In het restaurant at ik me rond aan het pelgrimsmenu, inclusief een biertje en twee glazen wijn twaalf euro. Wie doet me wat? Alles komt goed!