Als een aanlopende ventilator klinkt het gezang van de kikkers. Monotoon op de achtergrond. Het is er steeds, maar je went er aan. Alles went.

Routineus pak ik .s morgens mijn spullen in en .s avonds weer uit. Inmiddels weet ik waar alles zit. In de grote fietstas rechts achter onderin slaapzak en lakenzak, daar bovenop mijn avondgoed en toilettas. Linksachter slaapmatje, fietskleding, slippers, sportschoenen en regenjas. In de lengte, onder het zadel de tent en er dwarsover, uiteraard, de Wakawaka basecamp. In de voortassen, medicijnen voorraad , ehbo setje, elektronica (oplader, snoertjes en stekkertjes) gereedschap, eetgerei en eten voor één dag.

Dagelijks, zodra ik een epicerie tegen kom, koop ik een baguette, kaas, soms ham, fruit, vaak eieren (gekookt voor onderweg), drankje (biertje, colaatje of flesje wijn) en als het kan een kant en klaar maaltijd. Voor ik vertrek is er oploskoffie voor het ontbij, belegde baquette , fruit, soms een ei. Goed stouwen. Onderweg, als er wat open is, in het café koffie, pain au chocolat. En anders lunch in de berm. Hoe eenvoudig kan het leven zijn en hoe inspirend de regelmaat.

Nooit gedacht dat ik nog in een mini kruiptentje zou slapen. Zelfs daar heb ik schik van. Drie infarcten en drie protheses verder. Op een isomatje wurm ik me in laken- en slaapzak, en een van de tassen gebruik ik als kussen. Toegegeven in een gewoon bed slaap je beter maar het is een redelijk alternatief voor een dure b&b. Als er een pelgrimsonderkomen is, meestal tot €20, met ontbijt en magnetron, doe ik dat ook liever, maar ja die zijn in Noord-en Midden-Frankrijk dun bezaaid. Je moet je dagelijkse kilometers er op aanpassen en dan nog zijn ze vaak gesloten of verdwenen.

Alles went: het dagritme, het fietsen, het landschap maar niet de verwondering er over dat het went.

Maar goed op deze prozaïsche bespiegelingen zatten jullie natuurlijk niet echt te wachten, jullie willen weten hoe het nu met Gij en mij gaat.

Inmiddels had Gijs aansluiting gevonden bij twee heren met Arnhemse achtergrond. Omdat ik alweer, voor de derde keer met een gebroken spaak zat, zou ik een ommetje naar Limoge maken. Volgens de Syndicat de Initiatieve was daar een echte fietsen maker. Die bleek echter slechts oude fietsen op te knappen en had verder van dat nieuwe spul geen verstand en er ook geen gereedschap voor.

Enfin toen was er ook Planet Velo voor al uw blitse Vtt en hupsake binnen no time een nieuwe spaak zonder enig kosten.

Daarmee was ik een halve dag op de anderen achter en onze nieuwe vorm van samenwerking een feit.

We fietsen dezelfde route, houden elkaar voortdurend op de hoogte, informeren elkaar over waar we moeten zijn enzo, maar nemen ieder onze eigen beslissingen en doen onze eigen bestedingen.

Inmiddels heb ik de heren na een forse krachtsinspanning bij Rocamadour in gehaald en sliepen Gijs en ik in het zelfde dottoirrtoir. We gaan met elkaar om als volwassen mensen.

Na Rocamadour (fantastische plek gewijd aan de zwarte Madonna, maar daarvoor aan Saint Amour) volgde Cahor. Gijs en ik verbleven daar in een jeugdherberg met een sfeer van een zeer verouderde crisis opvang uit de jaren zestig en volk waarbij Gijs zich als hulpverlener volledig op zijn gemak voelde.

Inmiddels is het Pinksteren en alle accommodatie, behalve de dure, bezet en dus kamperen we idyllisch op een eilandje in de Lot.

De laatste dagen waren genieten. De Limousine was fantastisch, pittige klimmen maar te doen en oogstrelende vergezichten.

Overigens die koeien: zo dik zijn die billen niet. Mooie roodbruine, goed geproportioneerde dames met heerlijke ogen. Die met die dikke billen zijn dat niet de Piemontes?

Daarna vanaf Rocamadour volgde een afdaling door het dal van de Vers en de Lot. Lyrisch!