Pelgrims stinken, zeker weten.

Ze zijn Onderweg, te voet of fietsend, in wind, regen, kou en brandende zon en ze hebben slechts het hoognodige bij zich: een sneldrogend handdoekje, de kleren die ze aan hebben en eventueel nog een setje voor als ze niet onderweg zij, er .s avond toonbaar uit willen zien, en/of om iets aan te trekken als ze dan persé .s avonds een wasje doen. Ik ook.

In het begin doe je nog elke avond je wasje, maar ben je te moe of zijn er geen faciliteiten, dan sla je dat gewoon over en trek je de volgende dag je klofje in originele fassung weer aan. Op een gegeven moment zit je dr niet meer mee. Ach je stinkt en de anderen ook!

Uiteraard heb je pelgrims in soorten en maten. De parttime pelgrim, de weekend pelgrim, de volledig-verzorgde-reis-pelgrim, de hop-on-hop-off-pelgrim, maar hier heb ik het over de echte, hardcore pelgrim, all the way. Van St.Pied de port, van huis, over de Camino Portugese, lang, weken onderweg en die slechts acht tot twaalf euro voor een slaapplaats over hebben.

Dan stink je echt.

In een albergue met twintig andere pelgrims in gestapelde bedden, behangen met zurig stinkende kleding, ruik je allemaal hetzelfde. Fransen, Italianen Spanjaarden en Engelsen zijn er zelfs gek op, want ze weigeren om .s nachts de ramen open te gooien. Op zaal moet alles potdicht, stel je voor! Ik heb eens een poging gewaagd, dat werd me niet in dank afgenomen. Op een nacht droomde ik zelfs dat ik onderwater geen adem meer kon halen. Zwetend werd ik wakker en besefte dat ik in het bovenste deel van een stapelbed lag met nog twintig andere pelgrims in één en dezelfde ruimte.

Na de reprise via Cabo Finistera en Muxia had ik er na bijna drieduizend kilometer opeens schoon genoeg van.

Er rijdt van Muxia een bus naar Santiago. Vertrekt vroeg en een heleboel pelgrims hadden allemaal hetzelfde idee, terug naar Snatiago. Zeker een bus vol. De fiets onder in het ruim, geen probleem. Een rit van twee uur. Je wil het niet weten! De busmaatschappij was er op voorbereid getuige de melding voorin de bus. ( zie foto). Je mocht er niet eten, je eigen schoenen niet uittrekken en ook niet die van anderen, getuige de foute vertaling. Stinken! Het was een gewone lijndienst. Halverwege stapten er ook gewone forenzen in. Die roken lekker. Verse luchtjes. Maar wat heb ik hen betreurd. Elke dag, steeds opnieuw, weer te moeten reizen met die viezeriken.

Maar evenals hun zonden, het is hun allemaal vergeven.

In de kathedraal te Santiago, rijden de speciale pelgrimsmis om twaalf uur, terwijl de meeste gefinishten al onderdak zijn en een bad hadden, rook je ze nog. In het huis van Jacobus is een speciale plek afgezet, op vertoon van het diploma' mag je vooraan zItten. De meeste hoeven dat certificaat niet eens mee te nemen. Je ruikt ze zo.

Tijdens en voorlichtingsbijeenkomsten in Nijmegen vroeg ik of het nodig was om onderweg door iets of wat te laten zien dat je pelgrim bent. Één van de geroutineerden deed dat af met de opmerking: " Ze ruiken dat vanzelf" .

Mooi toch, het geeft je aura een extra dimensie. Je wordt door je mede pelgrims gekend en krijgt de hartelijkste, meest gemeende, glimlachen geschonken.