Wie zegt dat een pelgrim het zwaar heeft?

Als er maar een Aldi in de buurt is.

Entree: Macédoine de légume, platte de jour:Salade de Thon en dessert: le Maxi Gourmand (orange et mangue) en dat voor rond de vijf euro.

Ik denk dat ik zo bij de oploskoffie een stukje chocolade neem. Op een camping voor vijf euro p.p. en heerlijk in het zonnetje. Douche en wcpapier incluis. Onderweg koffie en thee, wat spullen voor dejeuner en lunch. Kosten vandaag totaal rond de 25 euri. Zo komt Jan Splinter door de winter.

Je kunt het zo gek maken als je wilt, het zal me benieuwen of ik afval. Als ik mijn super-de-luxe polar horloge mag geloven (cadeautje aan mezelf omdat ik twee weken voor ik wegging gestopt ben met roken en nog steeds doe -stoppen dus-verbrand ik per dag toch zeker vierduizend kilocalorieën. Dat geloof ik grif.

Vandaag ruim honderd kilometer weggetrapt. Van Montesquiou naar voorbij Pau. Laatste stuk was redelijk plat, ook nog wat verkeerd gereden en dus vandaar het aantal kilometers. Vanmorgen, toen we nog hoog zaten, hadden we zicht op de Pyreneeën kunnen hebben, ware het niet dat het daarvoor te heiig was. Maar ze komen in zicht.

Over het landschap kan ik aan de gang blijven. Wijds, heuvelachtig, kleuren, geuren. Genieten! Ik was de vorige keer al zo poëtisch en toen waren we pas bij Moissac en nog niet eens in de Armagnac met zijn vestingstadjes en kerkjes gewijd aan Saint Jacques. Elk dorp, elke kerk is weer een reden om even af te stappen en een kijkje te nemen.

Onderweg zie je steeds meer wandelaars. Met Pentaqot (Pinksteren) extra veel. Voor

veel Fransen bij uitstek een wandelweekend. De echte pelgrim haal je er echter zo uit. Ze lopen anders, zijn zwaarder bepakt en getekend door weer en wind. Bonne route, Bonne courage, Buen camino! Roepen we elkaar toe.

Bij Moissac namen we gepast afscheid van de twee eerder genoemde heren met Arnhemse afkomst. Die gingen de andere kant op, richting Malaga. We dineerden gevieren met een goed glas wijn. Weer wat anders dan baguette.

Prettige bijkomstigheid was dat de heren een routeboekje van Oude Wegen deel 2 over hadden, zodat ook ik nu naast gps, begiftigd ben met eigen kaart en routebeschrijving. Aan de Spaanse grens moet ik die voor de rest van de tocht nog zien te scoren.

Snap je dat? Zo,n mooi land en een groot deel van de campings gaat pas open in juli! Bij Lectoure bijvoorbeeld, gewoon gesloten. Geen nood. De boerin waaraan we vroegen hoe het zat, bood aan dat we haar bleekveldje mochten gebruiken. Wat natuurlijk heel lief was. Water uit la robinette, pas de probleme. Kamperen in het wild tussen de Chigalles. Wat is het leven mooi!

De geur van knoflook echter hing alom. Bleek dat onder een afdak een hele ploeg, stuk of tien, ik zou bijna zeggen Polen, bergen knoflook zaten te pellen. Ik heb niet naar hun cao gevraagd. Wel gebonjourd. De volgende dag .s morgens zaten ze er weer.

De foto,s volgen nog!