En weer een dag vol hectiek.

Han, de oud militair, kreeg het voor elkaar dat ik er al om zes uur uit was, terwijl ik niet eens in dienst ben geweest. De koningin wilde me niet hebben omdat ik, toen al, slechte knieën had. Vroeg op pad, onderweg ontbijten en niet zeuren.

Kwam het ff goed uit dat er weer een spaak brak!

In Astorga waar we toch door heen moesten, zitten twee fietsenmakers en er is een grote kathedraal. Met Han afgesproken: ik naar de fietsenmaker en de kerk en jij door. Misschien zien we elkaar vanavond weer. De kathedraal viel tegen, weer vroeg gotisch aangevuld met kitch.

De fietsenmaker had de juiste maat spaak en ook nog in het zwart. Hij was er trots op en verkocht me ook een nieuwe fietsbroek.

Op het programma stond de Cruz Fera, das een hele hoge, van vijftienhonderd meter, en die moet je toch in eigen tempo beklimmen. Ajuus Han. Ik met een nieuwe -de vijfde- spaak naar boven.

Cruz Fera is de (schuin geschreven) plek op de Camino waar je je zorgen, je smart, iets wat je dwarszit of waar je vanaf wilt, kunt dumpen. Dat doe je symbolisch door op de top van de bult de steen die je van huis meenam achter te laten. 'Stein vom Herz' . Door de eeuwen heen hebben heel wat pelgrims dat gedaan en dus ligt er een hele extra berg aan stenen. De mijne ligt er ook. Een kleine zwarte, tegen de verzuring.

Tegen de verzuring van het ouder worden. Om te voorkomen een azijnpissers te worden. Geestelijk en lichamelijk. Om over alles een menig te moeten hebben, te moeten oordelen en kost wat kost die te moeten uiten. Cynisch te wezen over nieuw of anders. Doch open sta voor nieuwe ontwikkelingen en geestelijk actief blijf. Ook lichamelijk voorkomen dat ik verzuur. Zo min mogelijk afvalstoffen vast houd (bicarbonaat doet wonderen) en fit blijf.

Ik word tijdens de derde helft geen azijnpisser!

Zo dat moest er even uit daar bij het Cruz Fera. De plek straalt heel veel energie uit doordat zeer velen al daar iets achter lieten. Bovendien is Santiago in zicht, een emotioneel moment.

Een jonge dame die zag dat ik het moeilijk had en het zelf ook niet droog hield, vroeg of ze mocht 'huggen' . Zo stonden we samen een traantje te laten. Heel bijzonder.

Toen in vliegende vaart een dikke duizend meter naar beneden. Halverwege heb ik mijn schijfremmen met water moeten koelen. Nu dus vlak voor Ponferado waar Han al op me wachtte.

Santiago here I come!