Pracht, Pronk en Praal

Zo, dat was een zware dag vandaag. Van Belorado naar Iglesias. Toch gauw een honderd kilometer en volgens het boekje, zonder fout of om te rijden.

Castrojeriz met al zijn voorzieningen, op achttien kilometers na, net niet gehaald. Een mooie stad, maar net iets te ver weg (Drs P).

Was te moe om mezelf nog een colletje van bijna duizend meter over te trappen (totale combinatie plusminus honderdvijfendertig kilogram). Aan een plaatselijk caballero gevraag of ik op zijn erf mocht kamperen. Geen probleem:achter de schuur en bij de pomp is water. Ik had nog een biertje, een droogmaaltijd, sinaasappeltje, stukje oud brood, vache qui rit en oploskoffie. Dat zit goed.

Terwijl ik dit schrijf worstel ik me tegelijkertijd door de bijna gare, zoute rijst met groenten. Het vult en dat is het belangrijkste. Brood, kaas en sinaasappel zijn voor morgenvroeg.

Hoogtepunt van de dag was Burgos. Grote stad. Hoofdstad van Galicië en bekend om zijn Kathedraal en Mariapoort. Beide van buiten errug mooi. Als pelgrim moet (schuin geschreven) je een bezoekje aan dit werelderfgoed brengen. Al was het maar voor de stempel in mijn credential. Zo langzamerhand het belangrijkste document wat ik bij me draag.

Maar wat moet je als zwerver in die tijd met je fiets met heel je hebben en houden? Ik ben pardoes met de hele santenkraam de ontvangsthal van het museum in gereden. Dat vond de juffrouw achter de balie wat te veel van het goede. Hoewel er was toch een hele ruimte voor kluisjes. Gek dat je jezelf als pelgrim als meer gewoon beschouwd dan (als/dan) andere mensen en ze je geen voorkeursbehandeling willen geven. Moest zelf mijn eigen stempel zetten, zonder de gebruikelijk egards. Gek mens. Heb toen maar alles op zijn Duits gedaan: begreep niets van wat ze bedoelde, wat het kostte, waar ik zijn moest, enzo. Duurt lekker lang en werkt altijd, worden ze geïrriteerd van.

Enfin toen maar geparkeerd bij de centro tourismo voor de deur.

De kathedraal is één groot museum, vroeg gotisch - heel mooi- met later toegevoegde - niet mooi- barok en rococo. Overigens de eerste kathedraal in gotische stijl in Spanje (het is maar dat je het weet).

Indertijd was het, niet anders als nu, zien en gezien worden. Kosten noch moeite werden gespaard. Wat een kakofonie aan stijlen!

En wie heeft het uiteindelijk moeten betalen? De kooplieden over de rug van de pelgrims; de edel via de opgelegde tienden en de clerus via de bang gemaakte gelovigen?

Toch is het zeer zeker het bekijken waard, maar neem er de tijd voor.

Tijd is, wat me op valt, waar het de meeste Santiago-gangers aan ontbreekt. Bijna iedereen heeft een deadline. Te korte vakantie, vliegtuig halen, etc. Geldt ook voor mij. Jammer eigenlijk. Tijd om te zwerven moet je hebben. Gewoon nemen.

Toch probeer ik er mijn eigen camino van te maken: op mijn gemak, op mijn manier.

O ja nog even over die kiepen uit Santa de Domingo de Calzada. Er was dus een jonge man onterecht tot de strop veroordeeld. Na veertig dagen hangen leefde hij, dankzij st.Jaques nog steeds. Toen de ouders daar achter kwamen, gingen ze terug naar de rechter. Die geloofde er natuurlijk niets van en zei: ' ik geloof eerder dat de kippen die ik hier zit te eten nog leven, als dat dat jong nog leeft'. En ja hoor, de kippen vlogen van tafel.

Om dat wonder te gedenken zitten er al eeuwen een tweetal kippen, steeds anderen en volgens Ben bennen het hanen, in een kooi in de kerk. Tijdens de hoogmis kraaien ze er lustig op los.

Gisteren de moeite waard om een ommetje voor te maken.

Santa Domingo zelf heeft niks met dit wonder van doen, maar leverde een grote bijdrage, met blote handen, aan de infrastructuur (wegen, bruggen) voor de middeleeuwse pelgrim.

Nu nog hopen dat het onweer wegtrekt. Voor het overige was het qua weer ook een heerlijke dag.

De Wakawaka leverde weer een volle powerpack. Errug belangrijk als je wild kampeert. Genoeg voor een opgeladen telefoon en gedeeltelijk opgeladen lithium gps-batterijen. Telefoon en Gsp: essentieel!

Behalve wees(t)gegroetjes

Weet je wat ook helpt naast wees(t)gegroetjes? Een goede fietsenmaker!

Na een halve dagrit in kou en regen: een halve snipperdag in Saint Pied de Port.

Ik mocht van de aardige herbergier alvast douchen en een bed uitzoeken. Normaal kom je er niet voor vieren binnen. Hij had echter zichtbaar medelijden met me. Daar had ik mooi mazzel mee. Eerste keuze! Je wilt echt niet slapen in een hok zonder ramen met twaalf andere stinkende pelgrims.

Nu had ik een bed bij het raam in een kamer gedeeld met Chinezen, Japanners , Amerikanen en Duisers.

Saint Pied de Port: Net Valkenburg. Alleen daar zijn de fietsers in overtal. Hier de wandelaars. Ze worden massaal ingevlogen, in juist tenue gehesen en op pad gestuurd. Ik sprak een aardige Chinese meneer die de Camino ging lopen. Hij was van plan was er drieëndertig dagen over te doen. Geheel en al gepland door het reisbureau.

In Saint Pied kun je van alles regelen. Lopen zonder bagage of ergens afgezet en opgehaald worden, geen punt.

De volgende morgen naar de fietsenmaker. Ik was tot de conclusie gekomen dat bij mij het grootste tandwiel achter (slechts) eenendertig tandjes had en bij anderen tweeëndertig of meer. Het is wat technisch, maar het heeft met overbrenging van kracht te maken. Hoe groter het tandwiel achter (en hoe kleiner voor) des te minder kracht je hoeft te zetten. In overleg met Jean de fietsenmaker heb ik er nu zesendertig! Je gaat natuurlijk minder hard bult opwaarts maar je kunt blijven fietsen, hoeft minder gauw af te stappen en dat psychologisch ook wat waard.

Moeder Maria helpt, maar ook de fietsenmaker!

En zo dus Spanje in, over mijn eerste pas: Ibañeta, 1057 m. Makkie, tweeëneenhalf uur klimmen. Aan de andere kant ligt Roncevoux, een refugio gerund door Nederlandse vrijwilligers. Gijs heeft daar geslapen. Moest drie kwartier in de rij staan om er een bed te bemachtigen, in de kelder, wat een drukte!

Hij zou daar bovendien zijn lenzen ophalen die Rita er heen had gestuurd. ' Hoezo? Aangekomen? Hier komt nooit wat aan!' Helaas.

Ik heb die refugio overgeslagen en kwam uit in Zubiri. Als fietser mocht ik niet in het plaatselijke pelgrimsonderkomeen. Achter de plaatselijke sporthal is het echter goed illegaal kamperen. Jammer, geen douche en piesen in de struiken! Overigens goed geslapen.

Gijs was inmiddels door naar Pamplona voor nieuwe lenzen en heeft daar onderdak gevonden. Dat was vrijdag. (De dag dat mijn hondje 9 jaar is geworden. Knuffel voor Hannes!)

Ook hij worstelt met zijn fiets: een spaak gebroken en daardoor loopt de rem aan. Gemaakt maar inmiddels weer een gebroken.

Ik heb er niet in Pamplona gelogeerd, wel doorheen gereden.

Wat een indrukwekkende stad. Steile kleurrijke stegen, mooie pleinen, grootse groene parken, een universiteit dus veel jonge mensen en trendy zaken. Eens de residentie van de koningen van Navarra. Een aanrader. Daar wil ik nog wel een keer naar toe.

Zaterdag waren we in samen Estella. Geslapen bij Capuchinos, wat niks te maken heeft met koffie, maar alles met Kapucijnermonniken. Helaas waren de plaatselijke fietsenmakers al gesloten. Ook bij is er weer een spaak geknapt.

Wel was er veel vertier in de stad. In de avond achtentwintig graden Celsius en de pleinen vol met uitgelaten mensen. Net als in Pamplona liepen er jongemannen en stieren door de straten. Daarvoor was er parcours uitgezet. Net als wij bij hoogwater coupures dichten, doen ze dat hier met zijstraatjes. Drie stierkalfjes zaten een aantal pubers achterna. Misschien moest het grote werk nog beginnen en waren dit slechts de trainingen maar veel stelde het niet voor.

Vandaag met verminkte fietsen door naar Logroño. Slechts kleine vijftig kilometers. We slapen achter de kathedraal in een logement. Veel mensen op een kamer, keurig netjes dat wel en maar voor tien euro. Voor drie euro vijftig extra is er ontbijt, een euro voor een handdoek en nog eens drie voor lakens. Je kunt het net zo gek maken als je wilt. Kamperen is nog goedkoper, maar gelet op het onbestendige weer vandaag, geen optie.

Straks tapas en een wijntje en morgenvroeg naar de fietsenmaker, die helaas pas om kwart voor tie open is.

Qua aantal pelgrims heeft het hier iets weg van de vierdaagse, qua traject iets van de elfsteden tocht. Het landschap in Frankrijk vond ik mooier, intiemer. Hier is het grootser, wijder en pelgrims trekken in drommen van stad naar stad, die overigens fantastisch zijn.

Saint Pied de Port

Gelukt. Ik heb ' sur les chemins de Compostelle' kunnen scoren. Weliswaar in het Frans maar toch. Naast mijn Gps heb ik nu ook routekaarten voor fietsers, met verhaaltjes. Leuk.

Gijs loopt vandaag uit. Na onze eerste col van vijfhonderd meter, op weg naar de Spaanse grens, in kou en regen, bij Musculdy (what,s in a name), besloot ik er een korte etappe van te maken.

Gijs, dat had ik nog niet geschreven, heeft dikke week geleden zijn toilettas laten staan in St. Léonard de Nogwat en dat is vooral vervelend als je lenzen draagt. Enfin, Rita heeft reserves opgestuurd naar de Nederlandse Gite in Roncevuax en als het meezit zijn die er vandaag. Hij wilde dus persé vandaag daar zijn.

Hij door de regen nog een kilometer of veertig verder bikkelen, over nog een colletje van dikke duizend meter en ik een halve snipperdag. We komen elkaar vanzelf weer tegen.

Vandaag dus koud en regen. Gisteren daarentegen lekker zonnetje en door weer een schitterend dal. In dit geval met Spaans aandoende huisjes, in wit en lavendel blauw. Al peddelend kom ik soms los van de wereld, weet ik niet wat ik denk, of dat ik denk. Lekker leeg.

.s Avonds werden we in de pelgrimopvang van Mauléon-Licharre enthousiast en liefdevol ontvangen door twee dames van het plaatselijk st.Jaques genootschap. Ze hadden de route zelf ook gelopen, dat schept een band en geeft stof voor verhalen.

Francesco was er ook. Italiaan, uit Milaan, te voet en sprak geen woord over de grens. Oude man, toch zeker onze leeftijd. Rochelde, boerde en at alles wat je hem voorhield. Goed bezig!

In het tuintje van de opvang heeft Gijs nog zijn tentje, van Ab eigenlijk, kunnen repareren. Onderweg had ie bij LeQlerc stokken gescoord. Daar samen ook gelunched.

Via de buiten wijken van Pau, via Oloron-Sainte Marie en Mauléon, zit ik nu in St.Jean Pied de Port en Gijs waarschijnlijk in Roncevaux. Dat hoor ik zo als de telefoon is opgeladen.

De goed lezer heeft inmiddels in de gaten dat we Lourdes hebben overgeslagen. Scheelt gauw twee dagen tijdwinst. Het strest wat minder. Maar weest getroost. Onderweg hebben wij beiden, her en der, veel kaarsjes opgestoken en blijven we dat voor jullie doen.

Weet je wat voor mij werkt? Weestgegroetjes! In de regen berg op, het lichtste verzet (dus de zwaarste omwentelingen) Weestgegroetjes bidden, als een mantra. Blik op oneindig en ons aller moeder helpt je naar boven.

Mooie gedachte toch?

Pau!

Wie zegt dat een pelgrim het zwaar heeft?

Als er maar een Aldi in de buurt is.

Entree: Macédoine de légume, platte de jour:Salade de Thon en dessert: le Maxi Gourmand (orange et mangue) en dat voor rond de vijf euro.

Ik denk dat ik zo bij de oploskoffie een stukje chocolade neem. Op een camping voor vijf euro p.p. en heerlijk in het zonnetje. Douche en wcpapier incluis. Onderweg koffie en thee, wat spullen voor dejeuner en lunch. Kosten vandaag totaal rond de 25 euri. Zo komt Jan Splinter door de winter.

Je kunt het zo gek maken als je wilt, het zal me benieuwen of ik afval. Als ik mijn super-de-luxe polar horloge mag geloven (cadeautje aan mezelf omdat ik twee weken voor ik wegging gestopt ben met roken en nog steeds doe -stoppen dus-verbrand ik per dag toch zeker vierduizend kilocalorieën. Dat geloof ik grif.

Vandaag ruim honderd kilometer weggetrapt. Van Montesquiou naar voorbij Pau. Laatste stuk was redelijk plat, ook nog wat verkeerd gereden en dus vandaar het aantal kilometers. Vanmorgen, toen we nog hoog zaten, hadden we zicht op de Pyreneeën kunnen hebben, ware het niet dat het daarvoor te heiig was. Maar ze komen in zicht.

Over het landschap kan ik aan de gang blijven. Wijds, heuvelachtig, kleuren, geuren. Genieten! Ik was de vorige keer al zo poëtisch en toen waren we pas bij Moissac en nog niet eens in de Armagnac met zijn vestingstadjes en kerkjes gewijd aan Saint Jacques. Elk dorp, elke kerk is weer een reden om even af te stappen en een kijkje te nemen.

Onderweg zie je steeds meer wandelaars. Met Pentaqot (Pinksteren) extra veel. Voor

veel Fransen bij uitstek een wandelweekend. De echte pelgrim haal je er echter zo uit. Ze lopen anders, zijn zwaarder bepakt en getekend door weer en wind. Bonne route, Bonne courage, Buen camino! Roepen we elkaar toe.

Bij Moissac namen we gepast afscheid van de twee eerder genoemde heren met Arnhemse afkomst. Die gingen de andere kant op, richting Malaga. We dineerden gevieren met een goed glas wijn. Weer wat anders dan baguette.

Prettige bijkomstigheid was dat de heren een routeboekje van Oude Wegen deel 2 over hadden, zodat ook ik nu naast gps, begiftigd ben met eigen kaart en routebeschrijving. Aan de Spaanse grens moet ik die voor de rest van de tocht nog zien te scoren.

Snap je dat? Zo,n mooi land en een groot deel van de campings gaat pas open in juli! Bij Lectoure bijvoorbeeld, gewoon gesloten. Geen nood. De boerin waaraan we vroegen hoe het zat, bood aan dat we haar bleekveldje mochten gebruiken. Wat natuurlijk heel lief was. Water uit la robinette, pas de probleme. Kamperen in het wild tussen de Chigalles. Wat is het leven mooi!

De geur van knoflook echter hing alom. Bleek dat onder een afdak een hele ploeg, stuk of tien, ik zou bijna zeggen Polen, bergen knoflook zaten te pellen. Ik heb niet naar hun cao gevraagd. Wel gebonjourd. De volgende dag .s morgens zaten ze er weer.

De foto,s volgen nog!

Stand van zaken

Als een aanlopende ventilator klinkt het gezang van de kikkers. Monotoon op de achtergrond. Het is er steeds, maar je went er aan. Alles went.

Routineus pak ik .s morgens mijn spullen in en .s avonds weer uit. Inmiddels weet ik waar alles zit. In de grote fietstas rechts achter onderin slaapzak en lakenzak, daar bovenop mijn avondgoed en toilettas. Linksachter slaapmatje, fietskleding, slippers, sportschoenen en regenjas. In de lengte, onder het zadel de tent en er dwarsover, uiteraard, de Wakawaka basecamp. In de voortassen, medicijnen voorraad , ehbo setje, elektronica (oplader, snoertjes en stekkertjes) gereedschap, eetgerei en eten voor één dag.

Dagelijks, zodra ik een epicerie tegen kom, koop ik een baguette, kaas, soms ham, fruit, vaak eieren (gekookt voor onderweg), drankje (biertje, colaatje of flesje wijn) en als het kan een kant en klaar maaltijd. Voor ik vertrek is er oploskoffie voor het ontbij, belegde baquette , fruit, soms een ei. Goed stouwen. Onderweg, als er wat open is, in het café koffie, pain au chocolat. En anders lunch in de berm. Hoe eenvoudig kan het leven zijn en hoe inspirend de regelmaat.

Nooit gedacht dat ik nog in een mini kruiptentje zou slapen. Zelfs daar heb ik schik van. Drie infarcten en drie protheses verder. Op een isomatje wurm ik me in laken- en slaapzak, en een van de tassen gebruik ik als kussen. Toegegeven in een gewoon bed slaap je beter maar het is een redelijk alternatief voor een dure b&b. Als er een pelgrimsonderkomen is, meestal tot €20, met ontbijt en magnetron, doe ik dat ook liever, maar ja die zijn in Noord-en Midden-Frankrijk dun bezaaid. Je moet je dagelijkse kilometers er op aanpassen en dan nog zijn ze vaak gesloten of verdwenen.

Alles went: het dagritme, het fietsen, het landschap maar niet de verwondering er over dat het went.

Maar goed op deze prozaïsche bespiegelingen zatten jullie natuurlijk niet echt te wachten, jullie willen weten hoe het nu met Gij en mij gaat.

Inmiddels had Gijs aansluiting gevonden bij twee heren met Arnhemse achtergrond. Omdat ik alweer, voor de derde keer met een gebroken spaak zat, zou ik een ommetje naar Limoge maken. Volgens de Syndicat de Initiatieve was daar een echte fietsen maker. Die bleek echter slechts oude fietsen op te knappen en had verder van dat nieuwe spul geen verstand en er ook geen gereedschap voor.

Enfin toen was er ook Planet Velo voor al uw blitse Vtt en hupsake binnen no time een nieuwe spaak zonder enig kosten.

Daarmee was ik een halve dag op de anderen achter en onze nieuwe vorm van samenwerking een feit.

We fietsen dezelfde route, houden elkaar voortdurend op de hoogte, informeren elkaar over waar we moeten zijn enzo, maar nemen ieder onze eigen beslissingen en doen onze eigen bestedingen.

Inmiddels heb ik de heren na een forse krachtsinspanning bij Rocamadour in gehaald en sliepen Gijs en ik in het zelfde dottoirrtoir. We gaan met elkaar om als volwassen mensen.

Na Rocamadour (fantastische plek gewijd aan de zwarte Madonna, maar daarvoor aan Saint Amour) volgde Cahor. Gijs en ik verbleven daar in een jeugdherberg met een sfeer van een zeer verouderde crisis opvang uit de jaren zestig en volk waarbij Gijs zich als hulpverlener volledig op zijn gemak voelde.

Inmiddels is het Pinksteren en alle accommodatie, behalve de dure, bezet en dus kamperen we idyllisch op een eilandje in de Lot.

De laatste dagen waren genieten. De Limousine was fantastisch, pittige klimmen maar te doen en oogstrelende vergezichten.

Overigens die koeien: zo dik zijn die billen niet. Mooie roodbruine, goed geproportioneerde dames met heerlijke ogen. Die met die dikke billen zijn dat niet de Piemontes?

Daarna vanaf Rocamadour volgde een afdaling door het dal van de Vers en de Lot. Lyrisch!

Effe bij beppen!

Twee weken en twee dagen op weg. We liggen prima op schema. Wat mij betreft zitten we nu op ruim elfhonderd kilometer. Maar ook de barstjes in onze samenwerking tekenen zich af. Blijkt dat we toch in de voorbereiding niet helemaal duidelijk naar elkaar zijn geweest. Wat opspeelt is het bestedingspatroon, gps versus boekje, de snelheid, wel of niet kamperen, etc. En dan zijn we allebei ook dus nog eens haantjes. Ieder voor zich weet het beter. Dat breekt dus op. We moeten nog 30 dagen. Tot dusver bleek een goed gesprek hier over niet mogelijk en liepen de spanningen op. Zover dat ik eergisteren vrij kampeerde aan een vijver vol met kwakende kikkers en Gijs een Gite voor zich helemaal alleen had. Hij kon douchen en ik niet. Daarvoor kon ik seen cowboy steak van drie ons eten bij het restaurant aan de plas.

We volgen vooralsnog dezelfde route en komen elkaar vanzelf steeds weer tegen. Gijs liep zaterdag wat voor temeer omdat ik alweer met een gebroken spaak naar de plaatselijke fietsenmaker moest en vandaar dat ik strandde bij de plas.

De volgende dag hebben we afgesproken bij zijn Gite en dronken we samen koffie.

Inmiddels is er een status quo ontstaan. Volgen we dezelfde route, doen onze eigen inkopen en delen onze eigen tijd in. Afhankelijk van hoe het uitvalt zijn we in dezelfde Gite en slapen we de laatste twee dagen alsnog op dezelfde locatie, in dezelfde kamer.

Morgen, dinsdag 10 mei, ga ik op mijn eigen houtje naar Limoge. Wijk ik dus van de route af. Alweer een gebroken spaak en aldaar schijnt de enige echte fietsenmaker van de buurt te zitten. Gijs vervolgt de route. Afhankelijk van het verlies aan tijd vervoeg ik me tzt weer bij hem maar dat kan ook na Lourdes zijn. Dat was gepland als extra ommetje, maar omdat ik daar al twee maal geweest ben kan ik de grot aldaar ook overslaan.

Zo iedereen weer bij!

boekje 2

Nevers, en weer 100 km verder! Het route boekje 1 van 3 kan in de kast!

Gisteren nog bij Maria Magdalena te gast en nu in de buurt van Bernadette

Magdalena de liefste van de Heer. De vrouw waar de kerk heel erug moeite mee had. De Moeder van alle kinderen met Rood Haar..

Dus hier ergens moet hier Bernadette, die van Lourdes, liggen opgebaard. Gemummificeerd en wel. Ik weet niet of ik daar nu echt in geïnteresseerd ben. Op zich is Lourders zelf al genoeg. Het gaat wat mij betreft niet om Bernadette maar om de plek waar Moeder Maria aan verschenen zou zijn en waar sindsdien volksstammen als Lemmingen naar toe trekken om troost en steun vragen. Als zovelen dat doen, dan moet er toch echt iets bijzonders aan Lourders zijn. Ik ben er nu al twee keer geweest en elke keer voelde ik daar ondefinieerbare energie. Het ligt overigens op onze route. Ik ben benieuwd of ik dat ook een derde keer ervaar of alleen de poespas er omheen zie.

Vandaag heb ik niveau drie bereikt.

Het eerste was knokken. Zorgen dat je Ardennen door komt.

Twee was ' aanpassen'. Aanpassen aan het feit dat je elke dag weer opnieuw op de fiets moet en dat je lichaam daar tegen protesteert. Je steeds afvragend of het wel leuk is. Ook knokken maar dan met het feit dat je 6 a 7 uur op de fiets moet zitten. En dan die kut bulten. Bult op bult af. Per dag zo.n 4000 kilocalorieën verbrandend.

De laatste twee dagen was Verdieping. Bij elke bult komt er een gesprekspartner naar boven. Met wie ik de afgelopen jaren evalueer. Een geliefde, een goede vriend, of iemand met wie ik nog wat wil afrekenen. Dat werkt echt! En geloof het of niet, als ik denk genoeg gepraat, blijkt er nog een stukje klim over en moet het gesprek nog even door gaan, zijn we nog niet klaar en dat is bij elke gesprekspartner anders. Voor je het weet ben je boven. Niet meer knokken, maar in gesprek met iemand de bult op. Maf he. Ik denk dat hier ook het verschil in zit tussen zo maar een stuk fietsen en pelgrimeren. De Verdieping: goed voor een tv programma?

Nadelen zijn er ook. Ik let wat minder op de route. Een afslag te laat genomen en ik weet niet meer of Ik Gijs nog op de hielen zit. Gelukkig zijn er nog gps en telefoon.

En als je dan na zo,n diepzinnig gesprek met een dikke 50 km de bult af vliegt, kom je weer in hele andere sferen. Dan wil je echt wel je hoofd er bij houden.

Dat is wat de Movan me vandaag geleerd heeft. Schitterende streek.

Groet.

Arrivee a Vezelay

Gisteravond in Auxerre in een gezellige Franse kroeg geweest. We ontmoeten in ons hostel Thomas een pelgrim uit Keulen. Reeds 5 weken te voet onderweg. Hij was er al een dag en kende Chez Max zo heet de bar, druk, live muziek en voetbal!!

Vanochtend na ontbijt afscheid genomen en weer op de fiets. Korte dag, 65km, en over jaagpad langs canal du nivernais, heerlijk relaxed fietsen tot de laatste 16 kilometertjes. Maar we merken goed dat we beter in conditie geraken. Zadel is nog het lastigst, zouden wel eens willen missen. Maar ja dat fietst te zwaar.

Gearriveerd in Vezelay, kerk bezoek en stempeltje gehaald. Belangrijke plaats voor pelgrims. Dus Jan de crypte in en veel bekijken. Ik gezellig in de zon met twee brabanders gekletst. We slapen op de camping in een dormitorium, tot nu zijn we alleen.

Jan is naar de vespers, hij moet tenslotte meer aflaten verdienen als ik. Zo wat eten en drinken en weer vroeg onder de wol. Echte wol want we hebben dekens. Morgen bijtijds op pad naar Nevers. Deel 1 van langs oude wegen volbracht. Het weer is fantastisch en blijft enkele dagen zo. Groet aan allen Jan en Gijs